Daglezja zielona (Pseudotsuga)

Pokrojem przypomina świerk i jodłę. Ma wyjątkowe igły: miękkie, delikatne,soczyście zielone,  opadające na zimę (jak u modrzewia). Daglezja zielona (Pseudotsuga) jest jednym z najszybciej rosnących drzew iglastych. Jeśli nie wybierze się odmiany karłowej, teoretycznie może osiągnąć nawet 50-60 m wysokości (!).

Daglezji zielonej (Pseudotsugi) nie mam w ogrodzie ze względu na zbyt piaszczystą, bardzo suchą glebę. Mam jednak możliwość obserwowania -  od ponad 10 lat - kilku egzemplarzy rosnących w zaprzyjaźnionym ogrodzie.

Daglezje zielone doskonale rosną od strony północno-zachodniej. Nie przeszkadza im bardzo bliskie towarzystwo dużego orzecha włoskiego. Gdy były sadzone, orzech miał już ok. 20 lat i był dużym, rozłożystym drzewem. Mimo to daglezje zawsze miały ładny pokrój, a po 10 latach przerosły orzecha - mają po ok. 5-6 m. W ich towarzystwie orzech również ładnie rośnie i dobrze owocuje. Na ich kondycję nie ma także wpływu znajdująca się obok ruchliwa ulica (zimą często posypywana solą).

Odpowiada im gleba piaszczysto-gliniasta, żyzna, stale lekko wilgotna (niedaleko są łąki i rzeka). Nigdy nie zdarzyło im się przemarznąć, mimo że nie były zabezpieczane na zimę (największy mróz, który wytrzymały, to minus 30 stopni Celsjusza). Dobrze też znoszą wichury.

Na pewno jest to bardzo ciekawy iglak, który warto mieć w ogrodzie. Atutem są też miękkie, niekłujące igły. Lepiej jednak wybrać odmiany karłowe, jak "Fletcherii" (dorasta do ok. 1,5 m wysokości), czy "Little Jon" (po 10 latach ma ok. 50 cm). Botaniczne daglezje to raczej rośliny do parków.

 

Daglezja zielona (Pseudotsuga) ma miękkie, opadające na zimę igły 

Stara daglezja zielona przypomina pokrojem świerki i jodły. Potrafi osiągnąć wysokość 10 pięter. Do ogrodu lepiej więc wybrać odmianę karłową. Na zdjęciu: daglezja zielona w Parku Oliwskim w Gdańsku