Miejskie sadzenie pomidorów – tania ziemia na balkon

Pomidory w donicach na balkonie rosną świetnie. Są jednak dwa warunki: dużo słońca i żyzna ziemia. Problem jest z ziemią, bo sporo kosztuje. Oto pomysł, jak tanio uprawiać pomidory balkonowe.

Uprawę pomidorów w donicach gorąco polecam. Rosną i owocują pięknie. Niestety, ziemi do pomidorów potrzeba dużo. Do karłowych pomidorów musi być co najmniej 5 litrów ziemi, za do wysokich – 10 litrów (lub więcej).

Gdy pomidorów na balkonie ma być kilka lub kilkanaście, wydatek na ziemię robi się duży. Tym bardziej, że nie może to być zwykła ziemia typu uniwersalna z hipermarketu. Jest po prostu za słaba. Dobra, gotowa ziemia, zwłaszcza ekologiczna, kosztuje dużo. Czym ją zastąpić?

Ja sadzę pomidory w donicach w ziemi kompostowej i gnojowej. Dobrą ziemię mam z kompostowników (5 sztuk). Jednak, gdy mieszka się w bloku, rzadko ma się taką możliwość.

Zrobiłam doświadczenie z jedną z moich ulubionych odmian balkonowych – pomidorem Aztek (dorasta do 50 cm wysokości).

Pomidor Aztek to karłowa odmiana o owocach koktajlowych (małych), żółtych. 

Stworzyłam pomidorowi słabe warunki, by sprawdzić, jak będzie rósł i owocował: 

• Pomidor rósł w półcieniu. 

• Ziemię zrobiłam z tego, co można przynieść ze spaceru oraz dwóch garści guano kupionego w sklepie. Przez cały sezon pomidor nie był dodatkowo nawożony.

• Do sadzenia pomidora użyłam doniczki o pojemności 5 litrów, czyli małej, jak dla pomidora (nawet tak karłowego jak Aztek). 

Ziemię wzięłam z łąki na skraju lasu. Była piaszczysta, słaba. Przyniosłam ją w torbie i wsypałam do połowy doniczki.

-----------------------------------------------------------
Na ziemię nasypałam dwie garście granulowanego guano, które kupiłam w hipermarkecie. Wybrałam guano, bo to nawóz naturalny, który nie ma uciążliwego zapachu (co bardzo ważne na balkonie), łatwy do stosowania.

Guano wymieszałam z ziemią

.
----------------------------------------------------------
Na guano nasypałam znowu ziemi i dodałam 10 szyszek sosnowych, które zebrałam w lesie. Chciałam, żeby szyszki rozpulchniały ziemię i magazynowały wodę. Wszystko wymieszałam.

-----------------------------------------------------------
W ziemię wbiłam kołek. Kupiłam go za grosze na wyprzedaży w hipermarkecie. Pomidor Aztek jest niski (50 cm), ale przewraca się pod ciężarem owoców. Podpora jest potrzebna.

----------------------------------------------------------
Posadziłam dwa pomidory Aztek – na wypadek, gdyby jeden nie przeżył.

---------------------------------------------------------
Ściółkę zrobiłam z szyszek sosnowych przeniesionych z lasu. Taka ściółka zapobiega nadmiernemu wysychaniu ziemi. Podlewania jest mniej.

--------------------------------------------------------
Przy ściółkowaniu szyszkami trzeba uważać, być szyszki nie były zbyt blisko pomidorków. Po podlaniu łuski szyszek zamykają się i mogą przytrzasnąć łodygę. Gdy pomidory są starsze i grubsze, to już nie ma znaczenia.

------------------------------------------------------
Pomidory (przyjęły się oba) rosły w półcieniu, bez dodatkowego nawożenia. 

Liście były ładne, ciemnozielone. Plon był średni. Moim zdaniem większy wpływ na plon miał brak wystarczającej ilości słońca, niż słaba ziemia.

--------------------------------------------------------
Owoce były normalnej wielkości, smaczne.

-------------------------------------------------------------
Ostatnie owoce zerwałam w październiku. Ziemię z pomidorami (były zdrowe) wyrzuciłam na kompost. Bryła korzeniowa była twarda, zbita.

----------------------------------------------------------
Tak ziemia po pomidorach wyglądała po rozbiciu – po prostu piasek.

-------------------------------------------------------------
To zdjęcie pomidora Aztek z sezonu wcześniejszego. Rósł w ziemi kompostowej i w pełnym słońcu. Owoców miał więcej.

Likier jarzębinowy – przepis z 1880 roku

Ma wyborny smak. To najlepszy likier jarzębinowy, jaki znam. Bardzo łatwo go zrobić.  Przepis pochodzi z XIX wieku.

Nie jest łatwo zrobić dobry, domowy likier jarzębinowy. Ten przepis odkryłam w książce „Doświadczone sekreta smażenia konfitur i soków” z 1880 roku, napisaną przez Florentynę i Wandę (nazwisk nie podały). Wychodzi DOSKONAŁY likier jarzębinowy. Co ważne – jest bardzo łatwy do zrobienia.

Jarzębina

Likier jarzębinowy – jak zrobić

Składniki
1 litr dojrzałej jarzębiny
0,5 litra spirytusu
0,5 kg cukru
0,75 szklanki wody do zalewy
1 litr wody do sparzenia jarzębiny
Słój z zakrętką

Uwaga: W oryginalnym przepisie z 1880 roku ilość składników jest „na oko”. Stosunek jarzębiny do spirytusu opracowałam na podstawie własnych doświadczeń. Nie polecam zmniejszenia ilości cukru ani zwiększenia ilości wody do zalewy. Spirytus może być słabszy (60%).

Wykonanie

Jarzębina powinna być krótko przemrożona. Ja nie czekam do mrozów, by mi nie opadła w ogrodzie. Zrywam dojrzałą jarzębinę, opłukuję i wkładam na durszlaku do zamrażalnika. Wystarczają 12-24 godziny mrożenia.

----------------------------------------------------------
Wyjąć jarzębinę z zamrażarki. Poczekać 2-4 godziny, by się rozmroziła. Zagotować litr wody i sparzyć nią jarzębinę na durszlaku.

---------------------------------------------------------
Gdy wody ścieknie i jarzębina ostygnie, przełożyć ją do słoja. Zalać spirytusem tak, by przykrył owoce.

-----------------------------------------------------
Zamknąć słój i odstawić w ciepłe miejsce na miesiąc (ja trzymam w spiżarni bez okna). Nie stawiać słoja z jarzębiną w lodówce!

----------------------------------------------------

Zawartość słoja przecedzić. Poczekać około 1 godziny aż spirytus jarzębinowy odcieknie. Jarzębiny nie trzeba miażdżyć. Owoce są już niepotrzebne do likieru, ale można je zużyć np. do ciasta z owocami (dla dorosłych), drinków, sałatek.

----------------------------------------------------
Do garnka wlać 0,75 szklanki wody i dodać 0,5 kg cukru. Podgrzać i zrobić syrop. Odstawić garnek, by syrop wystygł.

W oryginalnym przepisie jest mowa o jego wyszumowaniu (zebraniu pianki z powierzchni). Ja – by mieć mniej pracy – tego nie robię. Likier i tak jest świetny.

---------------------------------------------------------
Po wystygnięciu syrop staje się klarowany. Wlać do niego spirytus jarzębinowy i lekko wymieszać.
Przelać do słoja lub butelki. Zakręcić. Odstawić na miesiąc (u mnie słój stoi znowu w spiżarni).

Po miesiącu likier przefiltrować. Można użyć np. papierowego filtru do kawy lub gazy. Czasami udaje się zrobić od razu likier jarzębinowego tak klarowany, że nie trzeba go filtrować.
Przelać likier jarzębinowy do butelki. Odstawić w chłodne miejsce, np. do lodówki.

--------------------------------------------------------
Likier jarzębinowy jest najlepszy po 6 miesiącach leżakowania w chłodzie. Do próbowania nadaje się jednak już po przefiltrowaniu. Ma delikatny smak, kolor i zapach. Nie jest za słodki. Smak – REWELACJA.

Jak zrobić nalewkę z jarzębiny bez cukru (stary przepis) CZYTAJ TUTAJ

Arcydzięgiel litwor – kiedy i jak siać

To świetne zioło na domowe likiery i cukierki. W uprawie arcydzięgiel litwor najwięcej kłopotów sprawia w siewie. Starsze rośliny są niewymagające.

Arcydzięgiel litwor (Angelica archangelica) jako zioło miało kiedyś lepszą renomę niż dziś np. pokrzywa czy czosnek. Dlaczego? Stosowano je „na wszystko”, także profilaktycznie, m.in. na niestrawność, reumatyzm, nerwobóle, choroby kobiece. Panowie dodawali arcydzięgiel litwor nawet do tabaki, bo miał pomagać również w chorobach płuc. Korzeń arcydzięgla noszono w woreczkach na piersiach, by chronił od czarów.

Arcydzięgiel litwor jest doskonałym ziołem np. na likiery.

Obecnie arcydzięgiel litwor jest rzadki w ogrodach. Jada się głównie jego ogonki liściowe, jako cukierki oraz wykwintny dodatek do deserów i ciast. Korzenie i ziele są składnikiem domowych likierów. 

Wyglądem i rozmiarami arcydzięgiel litwor przypomina lubczyk ogrodowy. Ma jednak inny zapach – jest mocny, przyjemny, słodki (bywa składnikiem perfum).

Arcydzięgiel litwor nie jest trudny w uprawie. Najwięcej problemów sprawia jego siew. Potem rośnie bujnie i zdrowo, pod warunkiem, że ma dobrą ziemię. W ogrodzie wystarczy mieć jeden arcydzięgiel litwor, który dostarczy pachnących liści, pędów i korzeni na domowe specjały.

Liście arcydzięgla można jeść m.in. w sałatkach. Mają właściwości lecznicze.

Termin siewu

Arcydzięgiel litwor sieje się w kwietniu lub w lipcu i sierpniu na rozsadniku albo od razu do gruntu. Jeśli nasiona arcydzięgla kupi się jesienią, lepiej nie czekać aż do wiosny i posiać je nawet we wrześniu czy październiku od razu do gruntu. Nasiona arcydzięgla litwor szybko tracą zdolność kiełkowania w mieszkaniu. Do wiosny w domu mogą po prostu nie przetrwać żywe. Nie jest to wina producenta nasion. Po prostu ten typ tak ma. Nasionom szkodzi i suche powietrze w mieszkaniu, i zbyt wilgotne.

Siew wiosną bywa też zawodny z innego powodu. Nasiona arcydzięgla litwor wymagają stratyfikacji, czy przechłodzenia przed siewem. Dlatego przed wiosennym siewem warto nasiona włożyć na 2-3 tygodnie do lodówki (gdy wiosna jest chłodna, czasami udaje się i bez tego zabiegu).
Rozsadę arcydzięgla sadzi się na miejsca stałe, gdy młode rośliny mają po 2-3 liście właściwe.

Kwiaty arcydzięgla litwor w maju.

Ziemia

Arcydziegiel litwor lubi żyzną, lekko wilgotną ziemię.

Głębokość siewu

Nasion arcydzięgla nie wolno siać głęboko, bo nie wzejdą. Wystarczy je lekko przyklepać dłonią lub oprószyć ziemią.

Rozstaw nasion

Arcydzięgiel litwor ma duże nasiona. Można je siać rzutowo lub punktowo. Pomiędzy nasionami powinno być 2-3 cm odstępu. Łatwiej będzie potem przesadzać siewki. Na miejsca stałe arcydzięgiel sadzi się co 70-100 cm (to duża roślina osiągająca około 150 cm wysokości i do 100 cm szerokości).

Arcydzięgiel litwor ma duże nasiona. Bardzo szybko tracą zdolność kiełkowania. Po roku, jeśli wykiełkują, to cud. Trzeba siać nasiona jak najbardziej świeże i najlepiej ich nie przechowywać zimą w domu.

Kiełkowanie

Arcydzięgiel litwor kiełkuje po 7-10 dniach (jeśli nasiona były wcześniej przechłodzone). Do kiełkowania wystarcza mu około 10 stopni Celsjusza.

Podczas kiełkowania arcydzięgiel litwor musi mieć delikatnie wilgotną ziemię oraz słońce lub lekki półcień. Bez dostępu światła nasiona nie kiełkują.

Nigdy nie wschodzą wszystkie nasiona. Jeśli wzejdzie połowa nasion arcydzięgla, to taki wynik jest świetny.

Gdzie sadzić

Arcydzięgiel litwor zajmuje dużo miejsca. Na jedną roślinę trzeba przeznaczyć około metra powierzchni. To może być ogródek ziołowy, warzywnik, ale też rabata kwiatowa.

Stanowisko

Najlepszy jest półcień. Idealne są stanowiska blisko wody, np. strumyka, oczka wodnego, studni.

Arcydzięgiel litwor lubi stanowiska nad oczkami wodnymi.

Mrozoodporność

Bardzo dobra. Arcydzięgiel litwor to jarzyna jadana m.in. na Islandii i Grenlandii. Zimuje pod ziemią.

Warto wiedzieć

• Inne nazwy arcydzięgla litwor: arcydzięgiel lekarski, angelika, archanielska, archangielski korzeń, angielski korzeń, dzięgiel lekarski, dzięgiel litwor, dzięgiel wielki, litwor.

• Anielską nazwę łacińską arcydzięgla litwor, czyli Angelica archangelica, wiąże się z początkiem jego kwitnienia, które przypada zwykle na 8 maja. Tego dnia w V wieku Archanioł Michał miał się objawić św. Wawrzyńcowi. Inna legenda mówi, że to Archanioł Rafał miał objawić we śnie mnichowi, jak przy pomocy arcydzięgla litwor ratować ludzi przed zarazą. Archanioł Rafał jest patronem m.in. aptekarzy.

Więcej o uprawie arcydzięgla litwor na portalu Niepodlewam CZYTAJ TUTAJ

Kompostownik w ogrodzie – 10 pomysłów

Obok szpadla i grabi w każdym ogrodzie powinien być kompostownik. Może być z desek, siatkowy, plastikowy. Kupiony albo zrobiony własnoręcznie.

Kompostownik służy do przerabiania odpadów z ogrodu i kuchni na świetną, urodzajną ziemię. W moim ogrodzie mam 5 kompostowników: 4 drewniane i jeden plastikowy. I ciągle mi mało:)

Wiele osób obawia się, że kompostownik będzie śmierdział. Tak się dzieje, jeśli wrzuca się do niego co popadnie. Kompostownik to nie śmietnik! Więcej CZYTAJ TUTAJ

Kompostownik zwykle ustawia się w zacienionym kącie ogrodu, w mało widocznym miejscu. Jednak modnie jest go ustawić także np. w warzywniku, jako rodzaj ekologicznej dekoracji. Poza tym taki wyeksponowany kompostownik może wtedy służyć jako podwyższona grządka do uprawy warzyw.

1. Z europalet

To kompostownik nietypowy, ustawiony w słonecznym miejscu. Wykonany jest europalet. W środku został wyłożony czarną folią. Na tworzącej się próchnicy z odpadków organicznych są posiane różne warzywa: po bokach (w dziurach w folii) – buraki liściowe i miechunka jadalna (rodzynek brazylijski), a powyżej, przy podporach z patyków – fasola tyczna.

---------------------------------------------------

2. Ze słupkami betonowymi

To kompostownik w eleganckim ogrodzie z pięknym trawnikiem i licznymi, starymi drzewami. Jest schowany na szpalerem z winorośli. Właściciel zrobił go ze starych słupków betonowych, europalet i desek pozostałych po budowie domu. Dzięki dużym wymiarom kompostownika, zawsze mieści się w nim skoszona trawa i liście z drzew. Kompost pani domu wykorzystuje m.in. do nawożenia warzywnika.

--------------------------------------------------

3. Płot osłonowy

Cztery kompostowniki za płotem osłonowym, ustawionym tak, by można było podjechać taczką z dwóch stron. Panele zasłaniają kompostowniki od sąsiada i od ogrodu. Dzięki temu, że kompostowniki stoją obok siebie, nie trzeba przerabiać kompostu. Podczas wybierania kompostu nierozłożone resztki przerzuca się po prostu do innego kompostownika.

--------------------------------------------------

4. Miejsce na taczkę

Do budowy tego kompostownika zostały wykorzystane panele osłonowe z hipermarketu. Prawdziwy kompostownik znajduje się w środku i zajmuje tylko około 30% powierzchni. Reszta jest przeznaczona na narzędzia ogrodnicze, wiaderka, szpadel, taczkę. Konstrukcję można zamknąć – ma coś w rodzaju drzwi.

--------------------------------------------------

5. Jak skrzynia

Te kompostowniki znajdują się obok kompostownika pokazanego powyżej, u sąsiada działkowca. Mają konstrukcję skrzyniową. Tak jak w przyczepach rolniczych można robić nadstawy, czyli powiększać je do góry po dodaniu kolejnych desek. Od strony altany deski są pomalowane na wesołe kolory.

--------------------------------------------------

6. Plastikowy

Kompostownik z plastiku to rozwiązanie dla tych, którzy nie lubią oglądać wszelkich resztek. Zamyka się pokrywę – i nic nie widać. W takim kompostowniku trudniej się jednak kompostuje grube resztki, np. darń, korzenie liliowców czy słonecznika. Kompostownik plastikowy nadaje się np. do kompostowania liści czy trawy.

--------------------------------------------------

7. Deski i siatka

Gdy po ogrodzie spacerują kury, dobrym rozwiązaniem jest kompostownik z ażurową pokrywą z siatki ogrodzeniowej – nie będą grzebały w kompoście. Reszta tego kompostownika do deski (od strony ogrodu) i także siatka (od niewyeksponowanej strony).

---------------------------------------------------

8. Siatka ażurowa

Ten ażurowy kompostownik – ustawiony w słonecznym miejscu -  służy również jako podwyższona grządka do uprawy warzyw. Bardzo dobrze rosną w nim np. dynie. Przy okazji ich liście doskonale zacieniają wnętrze kompostownika. Jesienią kompost można wykorzystać np. do sadzenia drzew i krzewów.

---------------------------------------------------

9. Drewniany z pokrywą

Może być kompostownikiem albo schowkiem np. na wiaderka. Łatwo go przenieść w inne miejsce w ogrodzie. Jest wyposażony w pokrywę. Zawartości prawie nie widać.

--------------------------------------------------

10. Zbity z desek

To zwykły, bardzo prosty kompostownik zrobiony z odpadowych desek. Jego pojemność jest tak ogromna, że nie sposób wybierać kompostu od góry. Kompost wyciąga się dołem, m.in. w miejscu, gdzie stoi łopata. W tym kompostowniku co roku robią gniazdo zaskrońce.

Więcej o zaskrońcach w kompostowniku CZYTAJ TUTAJ

Z czerwonymi owocami – przegląd roślin ogrodowych

W ogrodach sadzi się wiele roślin z czerwonymi owocami. Niektóre są jadalne, inne zaś trujące. Zawsze czerwone owoce zwracają uwagę.

Rośliny z czerwonymi owocami są wspaniałą dekoracją ogrodu. Gdy w ogrodzie bawią się dzieci, lepiej wybierać jedynie te z owocami jadalnymi. Wiele z nich to krzewy owocowe.

BERBERYS (Berberis)
Cechy: krzew (do 200 cm wysokości
Owoce: jadalne
Wymagania: małe; stanowisko słoneczne; ziemia przeciętna

Jeszcze 100 lat temu berberys uważano za krzew owocowy, a nie ozdobny. Jego owoce nadają się np. na galaretki, sok, konfitury. Zrywanie owoców berberysu to wieka sztuka. To bowiem krzew bardzo kolczasty.

Przepis na sok z owoców berberysu z 1880 roku CZYTAJ TUTAJ

Berberys

------------------------------------------

BORÓWKA BRUSZNICA (Vaccinium vitis-idaea)
Cechy: krzewinka (10-20 cm wysokości)
Owoce: jadalne
Wymagania: małe; stanowisko słoneczne; ziemia piaszczysta lub przeciętna, koniecznie kwaśna

Borówka jest świetna na wrzosowiska. Jej owoce nadają się na konfitury do mięs i serów. Ma właściwości lecznicze, m.in. działa przeciwbiegunkowo.

Borówka brusznica

-----------------------------------------

CIS (Taxus)
Cechy: krzew lub niskie drzewo (do 5 m wysokości)
Owoce (nibyjagody): trujące (oprócz czerwonej osłonki)
Wymagania: małe; stanowisko słoneczne, półcień lub cień; ziemia żyzna (toleruje przeciętną)

W ogrodach uprawia się cisy pospolite, pośrednie i japońskie. Wszystkie są trujące. Czerwone owoce (ich prawidłowa nazwa to niby jagody) mają tylko cisy żeńskie.

Cis

------------------------------------------

CYTRYNIEC CHIŃSKI (Schisandra sinensis)
Cechy: pnącze (do 10 m długości)
Owoce: jadalne
Wymagania: średnie; stanowisko słoneczne; ziemia żyzna

W Chinach cytryniec jest nazywany rośliną 5 smaków. Jego owoce są kwaśne, ich okrywa – słodka, nasiona – cierpkie, zaś lek – słony. Czerwone owoce mają tylko cytryńce żeńskie. Aby się ich doczekać, trzeba mieć też jednak cytryńca męskiego.

Cytryniec chiński

 ------------------------------------------

DEREŃ JADALNY (Cornus mas)
Cechy: krzew lub małe drzewo (do około 7 m wysokości)
Owoce: jadalne
Wymagania: małe; stanowisko słoneczne; ziemia piaszczysta lub przeciętna

Owoce derenia jadalnego są piękną dekoracją ogrodu. Nadają się na konfitury, nalewki i herbatki. Zawierają dużo m.in. witaminy C. Mają właściwości lecznicze.

Dereń jadalny

-----------------------------------------

DUSZESNA (Potentilla indica)
Cechy: bylina (do 20 cm wysokości)
Owoce: niejadalne (nie są jednak trujące)
Wymagania: małe; stanowisko słoneczne, półcień lub cień; ziemia piaszczysta lub przeciętna

Duszesna jest znana także jak poziomkówka. Często bywa mylona z poziomką, ze względu na podobne liście i owoce. Duszesna ma jednak żółte kwiaty, zaś poziomka – białe. Uprawia się ją wyłącznie do ozdoby.

Duszesna (poziomkówka)

----------------------------------------

DZIKI BEZ KORALOWY (Sambucus racemosa)
Cechy: krzew lub niskie drzewo (do 3 m wysokości)
Owoce: trujące
Wymagania: małe; stanowisko słoneczne lub półcień; ziemia piaszczysta albo przeciętna

Dziki bez koralowy jest rzadko uprawiany w ogrodach. Jego owoce są widoczne z daleka – mają
koralowy odcień czerwieni.

Dziki bez koralowy

---------------------------------------

GŁOGOWNIK KOSMATY (Photinia villosa)

Cechy: krzew (do 3 m wysokości)

Owoce: jadalne

Wymagania: małe; stanowisko słoneczne lub półcień; ziemia przeciętna

Głogowniki kwitną na biało w czerwcu. Ich owoce są podobne do głogów. Nadają się na przetwory. Lubią je zjadać ptaki.

                                                                 Głogownik kosmaty
----

GŁÓG (Crataegus)
Cechy: krzew lub małe drzewo (do około 7 m wysokości)
Owoce: jadalne
Wymagania: małe; stanowisko słoneczne lub półcień; ziemia przeciętna

Głogi są jesienią obsypane czerwonymi owocami, które dekorują ogród. Nadają się na przetwory. Lubią je zjadać ptaki.

Głóg

----------------------------------------

IRGA (Cotoneaster)
Cechy: krzew (20-60 cm wysokości)
Owoce: trujące (w dużych ilościach)
Wymagania: małe; stanowisko słoneczne; ziemia piaszczysta albo przeciętna

W ogrodach uprawia się wiele gatunków irg. Wiele z nich ma czerwone owoce. Jest ich na krzakach mnóstwo. Teoretycznie owoce irg są trujące, ale do zatrucia dochodzi rzadko. Są bowiem niesmaczne. Niechętnie je zjadają nawet głodne zimą ptaki.

Irga

---------------------------------------

KALINA KORALOWA (Viburnum opulus)
Cechy: krzew lub małe drzewo (do około 3 m wysokości)
Owoce: trujące (na surowo)
Wymagania: małe; stanowisko słoneczne; ziemia piaszczysta

Kalinę koralową uprawia się głównie dla jej pięknych, pomponowych, białych kwiatów. Owoce kaliny tracą większość trujących właściwości po gotowaniu. Odmianą, która w ogóle nie zawiązuje czerwonych owoców, jest kalina koralowa Roseum.

Kalina koralowa

-----------------------------------------

KONWALIA MAJOWA (Convallaria majalis)
Cechy: bylina (15-20 cm wysokości)
Owoce: trujące
Wymagania: małe; stanowisko słoneczne lub półcień; ziemia przeciętna

Konwalia majowa słynie z pięknie pachnących kwiatów. Czerwone owoce konwalii, tak jak jej inne części, są trujące. Ogólnie konwalia zawiązuje mało owoców, w porównaniu do liczby kwiatów.

Konwalia majowa

-----------------------------------------

MALINA WŁAŚCIWA (Rubus idaeus)
Cechy: krzew (do 200 cm wysokości)
Owoce: jadalne
Wymagania: małe lub średnie; stanowisko słoneczne; ziemia przeciętna albo żyzna

Owoce maliny są świetne w smaku, ale też mają właściwości lecznicze (przeziębienie, gorączka, wzmacnianie organizmu). Do wyboru jest mnóstwo odmian, także żółtych.

Malina

-----------------------------------------

OBRAZKI (Arum)
Cechy: bylina (do około 60 cm wysokości)
Owoce: trujące
Wymagania: średnie; stanowisko słoneczne, półcień i cień; ziemia przeciętna albo żyzna

W ogrodach bywają uprawiane obrazki plamiste i włoskie. Ich czerwone owoce są wyjątkowo dekoracyjne lecz trujące. Nawet ich sok może spowodować podrażnienie skóry.

Obrazki

-----------------------------------------

OSTROKRZEW KOLCZASTY (Ilex aquifolium)
Cechy: krzew lub niskie drzewo (do 5 m wysokości)
Owoce: trujące
Wymagania: małe; stanowisko słoneczne lub półcień; ziemia przeciętna

Ostrokrzew kolczasty jest obsypany czerwonymi owocami. Wiele z nich utrzymuje się na gałęziach aż do następnego kwitnienia.

Ostrokrzew kolczasty

------------------------------------------

PORZECZKA CZERWONA (Ribes spicatum)
Cechy: krzew (do około 200 cm wysokości)
Owoce: jadalne
Wymagania: małe; stanowisko słoneczne lub lekki półcień; ziemia przeciętna lub żyzna

Porzeczka czerwona to jeden z najpopularniejszych krzewów owocowych. Do wyboru jest mnóstwo odmian. Zawiera dużo witamin.

Porzeczka czerwona

-------------------------------------------

POZIOMKA (Fragaria)
Cechy: bylina (10-30 cm wysokości)
Owoce: jadalne
Wymagania: małe; stanowisko słoneczne lub półcień, ziemia przeciętna lub żyzna

W ogrodach sadzi się różne gatunki i odmiany poziomek. Różnią się wielkością i smakiem. Mają dużo witamin i właściwości lecznicze. Z ich liści można przygotowywać herbatki ziołowe.

Poziomka

-------------------------------------------

RĄCZNIK POSPOLITY (Ricinus communis)
Cechy: roślina jednoroczna (w chłodnym klimacie) lub bylina (w ciepłych krajach)
Owoce: trujące
Wymagania: małe; stanowisko słoneczne; ziemia przeciętna lub żyzna

Rącznik to piękna roślina ozdobna. Dekoracyjne są też jego kolczaste owoce. Z nasion rącznika produkuje się olej rycynowy, który jest składnikiem leków i kosmetyków. Na własna rękę nie należy z nich robić oleju i go używać.

Rącznik pospolity

--------------------------------------------

RÓŻA (Rosa)
Cechy: krzew (50-300 cm wysokości)
Owoce: jadalne
Wymagania: w zależności od gatunku i odmiany łatwa lub średnio trudna w uprawie; stanowisko słoneczne lub lekki półcień, ziemia przeciętna albo żyzna

Nie wszystkie róże zawiązują czerwone owoce. Mają je m.in. róże pomarszczone. Z owoców róż przyrządza się np. herbatki i konfitury.

Róża

---------------------------------------------

TRUSKAWKA (Fragaria)
Cechy: bylina (20-50 cm wysokości)
Owoce: jadalne
Wymagania: średnie; stanowisko słoneczne; ziemia żyzna

W każdym ogrodzie powinno być chociaż kilka krzaczków truskawek. Są pełne witamin i dietetyczne. Do wyboru jest bardzo dużo odmian.

Truskawka

---------------------------------------------

ŻURAWINA WIELKOOWOCOWA (Vaccinum macrocarpon)
Cechy: krzewinka (10-20 cm wysokości)
Owoce: jadalne
Wymagania: średnie; stanowisko słoneczne; ziemia przeciętna, koniecznie bardzo kwaśna

Owoce żurawiny nie nadają się do jedzenia na surowo. Są cierpkie i niesmaczne. Mają świetny smak w ciastach i sosach. Posiadają właściwości lecznicze, m.in. wzmacniają pracę trzustki i zapobiegają nowotworom. Są stosowane w zakażeniach układu moczowego.

Żurawina wielkoowocowa

Przegląd roślin ogrodowych z czarnymi owocami CZYTAJ TUTAJ